عمر
داستان تقسيم عمر
زماني بود که پروردگار ميان مخلوقات خود« عمر» تقسيم مي کرد، رحمت و عطوفت خداوندي بر آن قرار گرفته بود که عمر مخلوقات را به ميل و رضايت خودشان تعيين کند تا خشنودي آنها را فراهم آورد. صف طولاني مخلوقات در عالم ملکوت اعلي کشيده شده بود و تا چشم کار مي کرد، ادامه مي يافت. مخلوقات يکي يکي پيش مي آمدند و با رضا و رغبت آنها، عمرشان را تعيين مي کردند. آنها خشنود روانه ي زمين شدند.
نوبت به خر که رسيد گفتند: « چقدر عمر مي خواهي، سي سال کافيه؟»
خر ناليد و گفت: « سي سال حمالي ؟ نه، خيلي زياده. دوازده سال بسه.»
خدا دوازده سال عمر به او داد. نوبت به سگ رسيد:
« تو چقدر عمر مي خواهي؟ سي سال کافيه؟»
سگ غريد و گفت: « سي سال؟ سي سال نگهباني؟ نه ، خيلي زياده. ده سال بسه.»
خدا ده سال عمر به او داد. نوبت به ميمون رسيد.
ميمون معلق زد و گفت:« سي سال دلقکي؟ نه خيلي زياده، هشت سال بسه.»
دست آخر نوبت رسيد به انسان.
« خوب اشرف مخلوقات من ، چقدر عمر مي خواهي؟ سي سال کافيه؟»
« فقط سي سال؟ سي سال به کجاي من مي رسه پروردگارا! تازه مزه ي زندگي رو فهميده ام.» « بسيار خوب، هيجده سال عمر خر رو مي دم به تو.» « کمه پروردگارا، کمه. » « بيست سال عمر سگ رو هم بهت مي دم.» « باز هم کمه پروردگارا ! » « بيست و دو سال عمر ميمون هم مال تو، خوب شد؟ » خب براي همين است که در سي سال اول عمر، انسان مزه ي واقعي زندگي را مي چشد و هيجده سال بعد مثل خر کار مي کند تا زندگيش را رو به راه کند و بيست سال بعد از چيزهايي که به دست مي آورده، نگهباني مي کند و بعد از آن هم، پير شده است و خرفت و مسخره ي ديگران!!!
https://paperpdf.ir/10009564
