سيماني شدن
سيمان شدن سيليسي
يکي از متداولترين انواع سيماني شدن سيليسي ، رشد ثانويه کوارتز است. سيمان سيليسي در اطراف دانه کوارتز ته نشين شده و داراي پيوستگي نوري مي‌باشد. بنابراين دانه و سيمان در زير نور پلاريزه باهم خاموش مي‌شوند. در بيشتر موارد ، شکل اصلي دانه به توسط پوشش نازکي از اکسيد آهن يا رس در بين دانه و رشد ثانويه مشخص مي‌گردد. هرچند يک حاشيه رسي ضخيمتر در اطراف دانه کوارتز از ته نشيني يک رشد ثانويه با پيوستگي نوري جلوگيري مي‌کند. منشا سيلس براي اين نوع سيماني شدن اغلب به انحلال فشاري نسبت داده مي‌شود.
محلول‌هاي درون حفره‌اي از نظر سيليس غني مي‌شود، هنگامي که بصورت فوق اشباع در آيند سپس به فرم رشد ثانويه مجددا ته‌نشين مي‌کنند. رشد ثانويه کوارتز در ماسه سنگهاي فاقد آثار ، انحلال فشاري ، ممکن است منعکس کننده مهاجرت قابل توجهي محلول غني از سيليس ، از مسافت دورتر از محل انحلال فشاري به طرف بالا باشد يا نشان دهنده منشا ديگري از سيليس است. منابع احتمالي شامل انحلال ذرات ريز سيليسي ، سيليکاتهاي ديگر و سيليس بيوژنتيکي و آبهاي زيرزميني مي‌باشد.
ذرات ريز سيليسي مي‌توانند از سايش دانه‌ها بويژه اگر يک ماسه سنگ بادي باشد، سرچشمه گرفته باشند. انحلال فلدسپاتها ، آمفيبولها و پيروکسن‌ها و همچنين تبديل مونتموريونيت به ايليت و فلدسپات به کائولينيت نيز مي‌تواند سيليس توليد کند. يکي از خواص مهمي که از سيماني شدن ماسه سنگها به توسط کوارتز ناشي مي‌شود اين است که خواهند توانست بعد او در طي بعدي در مقابل اثرات فشردگي و انحلال فشاري مقاومت و پايداري نمايند.
سيماني شدن کربناته
کلسيت يکي از متداولترين سيمانهاي موجود در ماسه سنگهاست و ليکن ساير سيمانهاي کربناته‌اي که بيشتر بطور موضعي اهميت دارند، دولوميت و سيدريت است. سيمان ممکن است به صورتهاي توزيع يکنواخت تا لکه‌اي ، تا تفکيک موضعي و کنکرسيون در تغيير باشد. دو نوع سيمان کلسيتي اصلي شامل بلورهاي تويکيلوتوپيک و کلسيت اسپاري دروزي مي‌باشد. بلورهاي تويکيلوتوپيک به صورت بلورهاي منفرد بزرگ ، تاچندين سانتيمتر عرض هستند، که بسياري از دانه‌هاي ماسه‌اي را دربر مي‌گيرند. موزائيک‌هاي کلسيت دروزي از بلورهاي يک اندازه‌اي تشکيل شده‌اند که حفرات بين دانه‌ها را پر مي‌کنند و بطور تيپيک افزايشي در اندازه بلورها به طرف مرکز حفره اصلي را نشان مي‌دهند.
بر اثر ته نشيني کلسيت ، معمولا يک جابجايي در دانه‌ها صورت مي‌گيرد بطوري که به نظر مي‌رسد آنها در سيمان شناورند. همچنين ممکن است کلسيت در ترک‌هاي درون دانه‌ها ته نشين شود و بنابراين باعث جدا شدن آنها مي‌گردد. سيمانهاي کلسيتي در ماسه سنگهايي که داراي مقدار زيادي دانه هستند، نظير کوارتز آرنايت‌ها ، آرکوزها وليت آرنيتها فراوان است. سيمانهاي دولوميتي از بلورهاي ريز رومبوئدري پر کننده حفرات تا موزائيک‌هاي درشت بي‌شکل و بلورهاي پويکيلوتوپيک بزگ در تغيير است.
سيماني شدن و رنگيزه شدن هماتيتي
بشتر رسوبات تخريبي آواري به علت وجود هماتيت داراي رنگ قرمز هستند و در بيشتر موارد اين سنگها در محيط‌هاي قاره‌اي رسوب کرده‌اند. هماتيت بطور تيپيک به فرم يک پوشش خيلي نازکي در اطراف دانه‌ها وجود دارد و ليکن کانيهاي رسي نفوذي يا درجازا و کوارتز درجازا و فلدسپات را نيز به رنگ قرمز آغشته مي‌کند. ساير کانيهاي دياژنتيکي که بصورت موضعي در ماسه سنگها اهميت دارند، سولفاتها و سولفيدها هستند. ژيپس و انيدريت در جايي که در توالي طبقات تبخيري وجود داشته باشد، به فرم سيمان يافت مي‌شوند، وگر نه اين حالت به ندرت وجود دارد. سيمانهاي سولفاته معمولا در بيرون زدگيهاي ماسه سنگي باقي نمي‌ماند.
https://paperpdf.ir/10011018
